Μια Αλληγορία για τη Δημιουργία ή «η ιστορία πίσω από το όνομα»...
Το χάος διέπει το συμπάν.
Το χέρι της μοίρας οδηγείται από ένα τυφλό χέρι, που σε εξαιρετικές συγκυρίες φέρνει τυχοδιώκτες σαν εμένα μπροστά σε απροσδόκητους ανιδιοτελείς πάτρωνες σαν την Ελένη και τον Πάνο, που αποφάσισαν να ανοίξουν το δικό τους δημιουργικό γραφείο γιατί δεν θέλουν να περιμένουν να τους ανακαλύψουν αλλά αποφάσισαν να είναι γενναίοι. Το χέρι της μοίρας οδηγείται από ένα τυφλό χέρι γι’ αυτό καμιά φορά πρέπει να εξαναγκάζεται με αποφάσεις σαν αυτή.
Το γραφείο θα λέγεται «Ελέφαντας», έτσι, γιατί μας αρέσουν οι ελέφαντες. Μεγαλοπρεπείς και εντυπωσιακοί, στην Ασία συμβολίζουν την καλή τύχη. Επιπλέον είναι ένα ζώο που διαμορφώνει το χώρο που ζει. Αυτά ειπώθηκαν ανάμεσα σε δύο μπύρες μαζί με κουβέντες για μουσική του παρελθόντος και προοπτικές του μέλλοντος και μια αμφιβολία
-Σίγουρα θέλετε εμένα; Η δουλειά μου είναι λίγο άγρια! Και μια εντολή
-Ξέρουμε τη δουλειά σου. Γι' αυτό ακριβώς σε καλέσαμε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες στον τοίχο μας. Κατάστρεψε τον, που λέει ο λόγος.
Ω ναι! Να καταστρέφεις είναι να δημιουργείς είπε ο Kerry James Μ.
Η επιφάνεια είναι δώδεκα τετραγωνικά μέτρα. Οι πάτρωνες σκέφτονται τον Ινδό θεό Ganesh, εγώ σκέφτομαι τον Rubens. Φυσικά δεν είμαι Rubens, αλλά μπορώ να κλέψω από αυτόν. Έτσι ξεκινάω να στήνω την αναπαράσταση μιας αλληγορίας.
Ο Ganesh, ο προστάτης του χώρου είναι εκεί. Για να δημιουργήσεις πρέπει να καταστρέψεις. Οπότε η θέα Kali θα σταθεί απέναντι του. Θα προσθέσω ένα δράκο να διατρέχει την εικόνα όπως το κενό διατρέχει το όλον, για να της δώσει ρυθμό. Κι έναν μικρό ελέφαντα, να θυμίζει ποιοι ανέθεσαν την τοιχογραφία. Τι κάνουν όλοι μαζί; Χορεύουν, δημιουργούν χάος, καταστρέφουν για να δημιουργήσουν.
Χρειάστηκε να κάνω αρκετά ταξίδια μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο. Ναι, ταξίδια.
Έχω φύγει πολλές φορές όσο πιο μακριά μπορώ από τη χώρα αλλά ελάχιστες από το κέντρο της πόλης. Εγώ μένω στα Πατήσια, το γραφείο είναι -Για όνομα του θεού!- στη Νέα Ερυθραία. Σα να μην έφτανε αυτό, ανεβοκατέβηκα πολλά σκαλιά ή μάλλον πολλές φορές τα σκαλιά της ίδιας σκάλας που έσερνα νευρικά ξυστά στον τοίχο για να φτάσω μέχρι το ταβάνι απ' όπου ξεκινάει η τοιχογραφία. Άλλες τόσες φορές κουλουριάστηκα στο πάτωμα όπου τελειώνει. Στις διαδρομές που έκανα με τα πόδια από το σταθμό της Κηφισιάς μέχρι το γραφείο είδα τις εποχές να διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι να φτάσει η μέρα να βάλω την υπογραφή μου στο έργο. Παράλληλα είδα το όραμα των φίλων μου να παίρνει σάρκα και οστά. Ενώ εγώ, με το πρόσωπο στον τοίχο, τον κατέστρεφα για να δημιουργήσω, πίσω μου δύο νέοι άνθρωποι χτίζανε το μέλλον τους με ορμή, αληθινά καταστρεπτική απέναντι στη ζοφερή καθημερινότητα που αρνείται στη γενιά μας έναν μακρινό ορίζοντα.
Ο αποσυμβολισμός των απεικονίσεων της τοιχογραφίας, πού επιχειρώ εδώ, είναι ελάσσονος σημασίας. Είναι τα αποκυήματα της φαντασίας ενός ανθρώπου που μετεωρίζεται πάνω σε μια σκάλα με τα πινέλα στο χέρι. Το σημαίνον είναι η γενναία πράξη της Ελένης και του Πάνου, το άνοιγμα του γραφείου τους που στο μυαλό μου καταφέρει συμβολικά μια ρωγμή στο τείχος που βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας. Το τείχος της κρίσης, των κακών εργασιακών σχέσεων, της εκμετάλλευσης, της απαξίωσης. Μια ρωγμή για να ατενίσουν από μέσα αυτοί, κι εμείς μαζί τους, το μέλλον.
Νοέμβριος 2019
Σύνταξη: Λευτέρης Γιακουμάκης, ζωγράφος και εικονογράφος
link in bio: Lefteris Yakoumakis
